We doen het bijna allemaal. Wikkelen onszelf laag na laag in. In ‘sterke schouders’, ‘altijd positief blijven’, ‘nog even doorgaan’. En voor we het weten zijn we geen mens meer met dromen en ademruimte, maar een wandelende mummie: ingewikkeld tot achter onze oren.

Niet omdat we dat willen. Maar omdat we denken dat het zo hoort. En dus blijven we rollen spelen, patronen volgen, verwachtingen dragen. We bouwen voort. We plakken pleisters. En soms… proberen we onszelf te upgraden. Zelfhulpversie 2.0. Sneller. Efficiënter. Verlichter. Alsof we software zijn.

Maar je bent geen downloadbaar programma. Je bent een mens. Je hoeft niet méér te worden — alleen minder van wie je niet bent.

Ingewikkeld zijn is vermoeiend

Er zijn dagen dat je thuiskomt en niet eens meer weet wie er precies moe is: jij, of de versie van jou die vandaag sociaal, productief of flink moest zijn. Herkenbaar? Dan zit er waarschijnlijk een mummie in je systeem. Niet griezelig — gewoon gelaagd. Je bent ingewikkeld geraakt.

En ingewikkeld zijn, dat vreet energie. Want je moet alles bijhouden: wat je denkt dat anderen van je verwachten, wat je zelf dacht dat je moest bereiken, en wat je gevoel intussen probeert te fluisteren. Geen wonder dat je hoofd soms overloopt. Of dat je lijf in zandzakmodus schiet.

Waarom het brein liever bouwt dan loslaat

Neurowetenschappelijk gezien houdt je brein van controle. Van ‘iets doen’. Van ‘iets oplossen’. Het voelt zich nuttig als het mag toevoegen. Verbeteren. Aanpassen. Maar laat dat nu net zijn waar je soms nog verder van jezelf raakt. Want steeds meer bovenop jezelf leggen, maakt je niet vrijer — maar ingewikkelder.

Onder stress schakelt je brein bovendien over naar overleving: het limbisch systeem neemt het stuur over. En dan heb je geen ruimte voor afwikkelen, alleen voor overleven. Terwijl net daar de weg ligt naar rust.

Ontwikkelen = afwikkelen (Luna weet dat)

In het Gedachtenkracht Transformatie Systeem helpt Luna — Wachter van Bewustwording — je om jezelf niet te verbeteren, maar te herinneren wie je al bent. Haar uitnodiging is zacht maar krachtig: wikkel je af. Laag per laag. Masker na masker. Tot je weer voelt wie je werkelijk bent — onder de pleasers, de perfectionist, de helper of de harnasdrager.

Daarbij gebruiken we het L.U.N.A.-kompas:

• Labelen: Wat voel je écht, onder al die lagen?
• Uitdiepen: Waar komt dat gevoel vandaan?
• Niet-identificeren: Je bent niet je gedachte, gevoel of gedrag.
• Accepteren: Alles mag er zijn. Ook wat je liever niet voelt.

Luna helpt je niet naar een hogere versie van jezelf — ze helpt je thuiskomen in je oorspronkelijke staat. En dat voelt soms als... ademen zonder windels.

Mini-oefening: de mummie afwikkelen

Doe deze oefening op een rustig moment — met een dekentje of sjaal in de buurt.

1. Wikkel de sjaal om je heen. Laag voor laag. Terwijl je zachtjes zegt: “Dit is de druk om perfect te zijn… Dit is het masker van vrolijkheid… Dit is de rol van helper…”
2. Adem diep in. Sluit je ogen. Voel het gewicht van de windingen.
3. Begin dan langzaam af te wikkelen. En zeg bij elke draai: “Dit mag ik loslaten.”
4. Blijf bij je adem. Leg één hand op je buik. Eén op je hart.
5. Fluister: “Ik hoef niets toe te voegen. Ik mag gewoon zijn.”

Wie ben jij… zonder die lagen?

Misschien ben je wel lichter dan je denkt. Misschien zit de kracht niet in méér doen, maar in minder vasthouden. En misschien ben jij vandaag één adem verwijderd van een stukje jezelf terugvinden — onder al dat ingewikkelds.

💬 Wat mag jij vandaag afwikkelen?
Een gedachte, een verwachting, een oud script?